Iners - Blog Zamyślonej Towarzyszki

Album - tak dobrze nam znany od zawsze. Lubimy uwieczniać osoby przez nas znane. Tworzymy albumy rodzinne albo z konkretnych okazji - chrzcin, ślubu, czy komunii. Ogólnie uważam, że robienie zdjęć jest bardzo dobrym rozwiązaniem, aby zatrzymać chwile. A jeszcze lepszym - aby umieścić wykonane fotografie w albumie. Mamy później możliwość pokazania ich innym, odtworzenia wspomnień czy pokazania swoim dzieciom czy wnukom jak byli mali, tego, czego nie mogli doświadczyć bądź zmarłych przodków, których nie mogą poznać.  Czasem sama lubię przejrzeć ponownie zdjęcia w moim albumie oraz przejrzeć kolejny raz album innych członków rodziny. I nie raz stwierdziłam, że niektóre zdjęcia pasują pod miano „najgorsze zdjęcia ever”. Czemu? Ano już wyjaśniam. Dla mnie powody są proste: - nagie zdjęcia dziecka - czy niemowlaka czy starszego dziecka nie powinno znaleźć się w albumie. Dla mnie powinno chociaż leżeć w pampersie, jeśli jest to niemowlę. A jeśli starsze - ubrane od góry do dołu 

W dzisiejszym poście, z racji, że jestem leworęczna, odpowiem Wam na 6 pytań. Zapraszam do przeczytania! 1. Którą ręką żegna się leworęczny w kościele i czy można lewą ręką się żegnać? Myślę, że wynika to z przyzwyczajeń leworęcznego. Bo są leworęczni, którzy jak praworęczni, posługują się tylko jedną ręką, a są leworęczni, którzy posługują się obydwoma tak samo. Więc jeśli leworęczny został nauczony prawą, to będzie to robił prawą, jeśli lewą - to lewą będzie to robił. Ja osobiście zawsze robiłam to prawą.  Czy można? Kiedyś u mnie w gimnazjum zadano takie pytanie, to powiedział, że można wykonywać tą czynność lewą ręką 2. Jak wygląda posługiwanie się sztućcami? Wygląda tak (przynajmniej u mnie), że nóż trzymam w prawej, w lewej - widelec i łyżkę. Słyszałam też o takim przypadku, że leworęczny kroił lewą i wtedy przedkładał widelec do prawej (czyli odwrotnie jak u praworęcznych) 3. Którą ręką się wita leworęczna osoba? Ja na pewno na powitanie daje prawą. My

Gdy jesteśmy mali, chcemy być dorośli. A gdy już tacy jesteśmy - tęsknimy za szkołą. Jak to jest, że to się zmienia? Będąc nastolatkiem mamy dość nauki. Chcemy w końcu, podobnie jak nasi rodzice, robić w swoim czasie co chcemy zamiast się uczyć. Do tego, gdybyśmy już skończyli tą szkołę i zaczęli żyć na własny rachunek, nie musielibyśmy robić tak jak rodzice nam każą. Marzymy o tej wolności, która nas czeka w przyszłości. Pragniemy tej niezależności od nikogo ani niczego i tego, kiedy to my sami będziemy sobie stawiać warunki na jakich żyjemy. A rodzicom nie powinno być wtedy nic do tego, bo w końcu jesteśmy już samodzielni, zarabiamy i utrzymujemy się sami, a także wreszcie jesteśmy dorośli. Nie rozumiemy tego, dlaczego tak bardzo rodzice tęsknią za tym czasem, kiedy byli młodzi i chodzili do szkoły. Więc.. dlaczego oni za tym tęsknią? Tęsknią za tym, bo czas szkoły, to całkiem beztroski czas. Uważają, że gdy było się małolatem, to na tamten czas ich ogromne problemy, po